Na wzgórzu
porośniętym suchą trawą
gdzie kamienie
budują lawiny
a woda ze strumienia
przedziera się przez
ostre skaliste zbocze
i w pełnym słońcu
usycha w połowie
drogi

gdzie od wieków
nic nie urosło
ucztują pioruny
i wiatr nawet
wieje tutaj
do ziemi

Na wzgórzu
gdzie kierunki
świata
nad urwiskiem
szarpią się
i popychają
w odwrotną stronę

pasterz
szuka
zbłąkanej owcy

stado
pod wzgórzem
cierpliwie
czeka

Dzisiaj na spacerze
spotkałem samotne drzewo

Wokół niego
korowodem
wiły się bruzdy pola
wyginały lasy
kołysały łąki

Nad nim
ptaki uciekały
przed burzą

A ja
widziałem tylko
drzewo
jego romantyczny smutek
i dramatyczne
zakończenie

Obok
rosły stokrotki

To one
mnie uratowały
pierwszym
zerwanym
kwiatem

W starym domu
którego mury
prawie przed zawałem
na oberwanej firance
muchy w pajęczynie
niemrawo
tańczą walca

Tu
gdy zaczyna się dzień
światło
załamuje ręce
nad każdym
zniszczonym meblem

Czas
się zatrzymał
przy starym portrecie
na którym gospodarz domu –
dumny i na koniu
świętuje
zwycięstwo

Spotkałem przyjaciela

W jego oczach
z  radosnym blaskiem
przywitały się
moje trudne pytania
a miłosna historia
zakropliła mu łzy…

Ale on
uśmiechał się nadal

pobłogosławił wszystkie lęki
w mojej głowie

zanucił starą melodię
która kiedyś
porywała nas
do utraty tchu

Później
zanim odszedł
podpisał się skrzydłem

Panie doktorze
mam złe sny –

słowa
zamiast się podrywać do lotu
spadają
i rozbijają znaczenia
o beton

a ja
składam je od nowa –
delikatnie sklejam pocałunkiem
związuję miłosnym aktem…

Ale dlaczego
przyszedł pan z tym do mnie?

Bo te rozbite słowa ze snów
bardzo bolą innych

To dlaczego oni nie przyszli?

Bo cały czas
śpią…